ANG KABATAAN ay higit pa sa pangarap ng kinabukasan — sila ang lakas at tinig ng kasalukuyan.
Sa bawat yugto ng kasaysayan ng Pilipinas, may isang puwersang hindi kailanman nawala: ang kabataan. Sila ang nagbibigay ng bagong sigla, sariwang ideya, at tapang na magtulak sa bayan pasulong. Ngunit kasabay nito, sila rin ang may pinakamabigat na tungkulin — panatilihing buhay ang apoy ng kalayaan, katarungan, at dangal ng bayan.
Noong panahon ng kolonyalismo, sa murang edad na dalawampu’t dalawa, isinulat ni Dr. José Rizal ang mga akdang yumanig sa pundasyon ng kolonyal na kapangyarihan. Pinatunayan niya na ang panulat at kaisipan ay maaaring maging sandata sa paglaya ng bayan.
Si Andres Bonifacio, kabataang anak-mahirap, ay hindi naghintay ng mas mainam na panahon. Sa kanyang puso, sumiklab ang himagsikan. Sa kanyang mga kamay, itinayo ang Katipunan.
Si Apolinario Mabini, bagama’t di makalakad, ay nagpaalala sa atin na higit pa sa lakas ng katawan ang lakas ng isip at paninindigan.
At si Gregorio del Pilar, ang “Boy General,” na sa edad na 24 ay buong tapang na humarap sa Tirad Pass, alam na iyon na ang huling laban, ngunit pinili pa ring ipaglaban ang bayan bago ang sarili.
Ngunit ang kwento ng kabayanihan ng kabataan ay hindi natapos sa paglaya mula sa Kastila. Sa ilalim ng Batas Militar, muling lumitaw ang mga tinig na walang takot: Edgar Jopson, dating lider-estudyante na tumalikod sa maginhawang buhay upang maglingkod sa masa; Lean Alejandro, matapang na aktibista na nagsabing, “The tragedy of silence, indifference, is the most pathetic tragedy of all.”; at Pedrito Pineda, isa sa maraming kabataang nag-alay ng buhay para sa kalayaan at demokrasya.
At huwag nating kalimutan — libu-libong kabataan ang walang pangalan sa ating aklat ng kasaysayan, ngunit ang kanilang pawis, dugo, at sakripisyo ay nakaukit sa kalayaan at karapatang tinatamasa natin sa kasalukuyan.
Ngunit ngayon, kailangang itanong: Nasaan ang kabataang Pilipino sa kasalukuyan?
Sa panahon ng social media, mabilis tayong mag-post ngunit mabagal kumilos. Mabilis mag-react, mabagal mag-organisa. Maraming kabataan ang “aware” ngunit kakaunti ang handang magbuwis ng panahon, ginhawa, o lakas para sa tunay na pagbabago.
Sa gitna ng lumalalang kahirapan, malawakang korupsyon sa pamahalaan, krisis sa edukasyon, pang-aabuso sa kapaligiran, at pag-usbong ng fake news, hindi sapat ang pag-like at pag-share.
Ang bayan ay hindi maililigtas ng “awareness” lamang — kailangan nito ng aksyon.
Ang pinakamalaking insulto sa sakripisyo ng kabataang bayani ay ang kabataang pipikit sa harap ng maling gawain, tatahimik sa gitna ng katiwalian, at magpapabaya sa kinabukasan.
Kaya ngayong Pandaigdigang Araw ng Kabataan, alalahanin natin:
Ang kabataan ay hindi lamang pag-asa ng bayan. Sila ay kasalukuyan at kinabukasan ng Pilipinas.
At kung ang kasalukuyan ay mananahimik, ang kinabukasan ay magiging mas madilim kaysa sa alinmang panahong dinaanan ng ating mga ninuno.
Ang panawagan sa kabataan ay malinaw: HUWAG MAGPABULAG. HUWAG MAGPAIWAN. TUMINDIG. MANGARAP. KUMILOS PARA SA BAYAN.
Sapagkat ang kasaysayan ay isinulat ng kabataang hindi natakot lumaban — at muling isusulat ng kabataang handang ipagpatuloy ang nasimulan.
Mabuhay ang kabataan!
(Mensahe sa Pandaigdigang Araw ng Kabataan, Ika-12 ng Agosto, 2025)
