SA PANAHONG nakalipas
ang Pasko ko ay masaya,
Mabulaklak na panahon
ng buhay ko sa tuwina;
Ang pagsapit ng Disyembre
pinaghahandaan ko na
Unti-unting nag-iipon
ng kahit pabarya-barya;
Sapagkat sa kapaskuhan,
muli sa aming lamesa
Kami ay magsalo-salo
sa gabi ng Noche Buena.
Sa kagaya kong magulang
na uhaw sa bawat saglit,
Sa pagsuyo’t pagmamahal
ng anak kong nangawaglit;
Ang minsan sa isang taon
makasalo’t makaniig
ligaya na sa buhay kong
sa hukay ay papalapit,
Kaya nga’t sa gabing ito
ya’y Pasko ng hinanakit
Kung isa man sa kanila,
sa mata ko’y di masilip.
Sa mapusyaw na larawan
ng paskong tigib ng lungkot,
Inulila ng anak kong
ang iba ay nasa ‘abroad’;
Pamuli ay nagbabalik
ang kahapong tumalikod,
Nang sila ay maliliit
at kapiling ko pang lubos;
Tuwing pagsapit ng Pasko
ang tuwa ko’y abut-abot
Sa dahilang lahat sila
kasalo sa mesang bilog.
Pero ngayon nasaan na,
nasaan ng lahat kayo?
Mga anak na dati ay
kasalo ko tuwing Pasko?
Nakalimot na ba sila
sa masayang salu-salo,
Na siyang pinakatanda
ng pag-ibig na totoo!
Ang dating magandang asal
sa isip n’yan minulat ko
Bakit tila naparam na’t
di na maibalik ito?
Ang bigyan ng kahit ano,
di ko naman hinahanap
Dahil hindi ito ang siyang
ninanais na matanggap;
Pagkat anumang regalo,
naluluma, kumukupas
Kung kaya’t ang alaala
napakadaling lumipas;
Ang gusto kong maging Pasko
na siyang tangi kong pangarap,
Ay yaong makasalo ko
ang lahat ng aking anak.
Kaya nitong nakaraan
malungkot ang aking Pasko,
Sa inihandang NOCHE BUENA
ako’y walang nakasalo;
Ang anak kong hinihintay
ay lubusan nang nagbago,
Kaya ngayon ang kaharap
ay tanging ang larawan n’yo,
Habang ako ay luhaan
at ulilang nakatungo,
Kaakibat ng dalanging
sana ay dalawin ako,
(Kahit ngayon na lang bago
maupod ang kandila ko!)
